Ομιλητής: Τριανταφυλλόπουλος Μάκης, δημοσιογράφος.
Πρέπει να σας πω ότι η τηλεόραση είναι το πιο δημοκρατικό μέσο. Πατάς το κουμπί και φεύγει ο Τριανταφυλλόπουλος, αν μπορείτε διώξτε με τώρα. Θα κάτσετε να μ’ ακούσετε θέλετε δεν θέλετε. Διώξτε τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, δεν μπορείτε. Mε ένα κουμπί στην τηλεόραση τους εξαφανίζετε.
Υπό αυτή την έννοια και με αυτό το λογοπαίγνιο θέλω να σας δείξω ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσον και όπως πολύ σωστά το γυρόφεραν οι δύο καθηγητές Πανεπιστημίου, το μέσον αυτό εξαρτάται πως το χειρίζεσαι. Όσα είπαμε είναι κάτω από το μάτι του τηλεοπτικού φακού που είναι απέναντι μου. Η κάμερα, το εργαλείο, ο οπερατέρ, ο οποίος ο δύστυχος ο οπερατέρ, πέραν του ότι είναι όρθιος τρεις τέσσερις ώρες, να ακούει πράγματα σημαντικά ή και ασήμαντα πολλές φορές δέχεται και την επίθεση των γνωστών αγνώστων και του σπαν και το κεφάλι. Επομένως το μέσον έχει εργάτες και πρέπει να σας πω κ. Ζιώγα παρ’ ότι γνωρίζετε ότι είμαι συμπαθών της Αριστεράς, μην πάει το μυαλό σας στον Συνασπισμό και με αγριοκοιτάζετε, της Αριστεράς ευρύτερα λέω, το Κ.Κ.Ε. έχει τηλεοπτικό σταθμό αν θυμάμαι καλά, πανελλήνιας εμβέλειας, με κανονικό πρόγραμμα marketing, διαφήμισης, ακολουθεί όλους τους κανόνες του καπιταλισμού και της αγοράς στο διαφημιστικό του πρόγραμμα, επειδή είμαι σε θέση να το γνωρίζω και επειδή όταν ήμουν εκδότης στο ¨Πρώτο Θέμα¨ έκανα και παρέμβαση να προβάλλεται μετά από αίτηση πολύ σωστή του κόμματος σας στο πρόγραμμα του. Αλλά δεν μας είπατε πόσες ώρες αφιερώνει ο Ριζοσπάστης στα άλλα κόμματα; Επειδή διαμαρτυρηθήκατε για τα κρατικά και ιδιωτικά κανάλια που δεν αφιερώνουν χρόνο στο κόμμα σας. Πολύ σωστά, πολύ σωστά, είναι το πιο αδικημένο κόμμα το κομμουνιστικό κόμμα. Και ο Συνασπισμός ήταν. Τώρα που έγινε της μόδας με τον κ. Τσίπρα στο 17%, τρέχουν όλοι από πίσω τους. Μέχρι και τα μεσημεριανά τρέχουν από πίσω τους.
Έτσι είναι η αγορά δυστυχώς, είναι ανώμαλη, δεν είναι φυσιολογική, δεν έχει την συνοχή του πυρήνα μιας οικογένειας στις Σέρρες, στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα. Είναι μια οικογένεια των μπουζουκιών, από το πρωί ως το βράδυ, με λουλούδια, θέαμα, φως. Διάγει γενικώς έναν βίο άσωτο και έκλυτο. Πολιτική και Μέσα Ενημέρωσης, αυτά τα δύο πάνε χέρι – χέρι, με ή χωρίς τον Καρατζαφέρη πάνε μαζί, γιατί έχει και αυτός τηλεοπτικό κανάλι, αν θυμάμαι καλά. Και βέβαια επειδή η τηλεόραση είναι το πιο θερμό μέσο και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε και για προπαγάνδα. Το πιο θερμό μέσο και το πιο ισχυρό εργαλείο κοινωνικοποίησης. Ισχυρότερο από το πιο ισχυρό εργαλείο κοινωνικοποίησης, που είναι η οικογένεια και το σχολείο, είναι η τηλεόραση σήμερα. Αυτή καθορίζει τις σχέσεις μας, αυτή καθορίζει το τι είναι μόδα, το τι δεν είναι, το τι πρέπει να φοράνε τα παιδιά μας, τι πρέπει να τρώμε, τι είναι trendy, τι δεν είναι και πως γενικώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε.
Ξέχασα να το κάνω και θα το κάνω τώρα, μεσούσης της αναφοράς μου στα Μέσα, να ευχαριστήσω τους βουλευτές, τον Νομάρχη, τον Δήμαρχο, είναι κανόνας τηλεοπτικός, δεν τον ακολούθησα αλλά δεν είναι κακό να τον ακολουθήσεις μεσούσης μιας κουβέντας. Αρκεί το μήνυμα που περνάς να είναι μήνυμα, διότι τηλεόραση, δημοσιογραφία, είναι μια λειτουργία επικοινωνίας όπου υπάρχουν πομποί και δέκτες και επειδή είμαι και ραδιοερασιτέχνης, Μαρκόνης δηλαδή, πρέπει να σας πω ότι σημασία έχει ποιος στέλνει και πως στέλνει το μήνυμα και αν αυτός που είναι απέναντι το λαμβάνει για να απαντάει. Γιατί αν εγώ τώρα σας στείλω ένα μήνυμα και σας πω κάτι και εσείς δεν μου απαντήσετε, κόπηκε το καλώδιο. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Αν πάλι αρχίζετε να μου στέλνετε όλοι μαζί μήνυμα, όλοι εδώ αρχίζετε να μου στέλνετε ένα μήνυμα ταυτόχρονα, εγώ δεν θα πάρω κανένα μήνυμα γιατί δεν θα ακούω κανέναν. Πάλι κόπηκε η επικοινωνία.
Πρέπει να σας πω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην επικοινωνία είναι η πληθώρα των Μέσων, γιατί να σας πω κυρίες και κύριοι, το Κεφάλαιο βαρέθηκε να αγοράζει Μέσα, αγόραζε, αγόρασε και προσπαθεί να αγοράσει τα οπλικά συστήματα επικοινωνίας που είναι τα Μέσα και δεν είναι οι δημοσιογράφοι, γιατί σήμερα εδώ μέσα έπρεπε να κουβεντιάζουμε, κατά την ταπεινή μου άποψη, για πολιτική και το Κεφάλαιο και τους επιχειρηματίες. Αυτοί έχουν τα Μέσα. Οι δημοσιογράφοι, όχι ότι δεν ευθύνονται, σαφώς και ευθύνονται, αλλά οι δημοσιογράφοι είναι αναλώσιμα υλικά, χρησιμοποιούνται από τους εκδότες και όταν ο εκδότης δεν θέλει, δε πάει να σκούζει ο δημοσιογράφος. Τον στέλνει σπίτι του, τον απολύει, τον διώχνει. Αυτή είναι η σχέση δημοσιογράφου – εκδότη και αμέσως μετά υπάρχει η σχέση επιχειρηματία – πολιτικού, η οποία καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης. Επιχειρηματίες λοιπόν, εδώ και χρόνια προσπαθούν, σωρηδόν να αγοράσουν Μέσα. Είναι εντυπωσιακό ότι δεν τους αρκεί μια καλή εφημερίδα, ένα καλό ραδιόφωνο ή μια καλή τηλεόραση, αλλά group τώρα. Θέλουν πολλά μαζί. Δηλαδή πολλά δίκτυα στα βαλκάνια, πολλές εφημερίδες, πολλά ραδιόφωνα, δίκτυο ραδιοφώνων, και όλα αυτά τα θέλει ο καθένας μόνος τους.
Σας αναφέρω έναν από τους μεγαλύτερους εκδότες. Είναι πολύ γνωστό, γι’ αυτό το αναφέρω, είναι ένα παράδειγμα το οποίο επαναλαμβάνεται από Έλληνες επιχειρηματίες, όπως η περίπτωση Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, ο οποίος αφού έβαλε στο χέρι όλα τα ιδιωτικά κανάλια, έβαλε και τα κρατικά και άρχισε να εξοντώνει όλους τους δημοσιογράφους που έκαναν έρευνα, άφησε δηλαδή κολομπίνες και πιερότους στην τηλεόραση και όταν του ξέφυγαν μερικοί ηθοποιοί που έκαναν σάτυρα, όπως ο αγαπητός κ. Λάκης Λαζόπουλος, τους εξόντωσε και αυτούς, τους κυνηγούσε μέχρι τέλους.
Ο Έντουαρτ Μάροου, το 1950 ήταν ο ¨Τριανταφυλλόπουλος¨ του CBS στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχε κάνει μια εκπομπή στο ραδιόφωνο η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Είναι απίστευτο αλλά είναι η μακροβιότερη εκπομπή που υπάρχει. Πέθανε ο Μάροου και τη συνεχίζει άλλος με το ίδιο όνομα. Έκανε σχολή δηλαδή, στο ίδιο κανάλι με το ίδιο όνομα. Η τηλεοπτική του εκπομπή η οποία ήταν συνέχεια της ραδιοφωνικής του, λεγόταν ¨See it now¨, ¨δέστο τώρα¨, και πραγματικά ο άνθρωπος αυτός έκανε τόσο καλή δουλειά που οι New York Times είχαν γράψει επί λέξει, θέλω να σας διαβάσω, ¨η δημοσιογραφία βρήκε την ψυχή της επιτέλους σ’ αυτή τη χώρα¨. Στο CBS υπάρχει το πορτρέτο του, με μια επιγραφή από κάτω ¨Καθόρισε τα πρότυπα που παραμένουν αξεπέραστα¨, δηλαδή μετά φανών και λαμπάδων και με πολλές δόξες έγιναν αναφορές στο όνομα του από τους Αμερικανούς.
Τώρα θα μου πείτε, οι Αμερικανοί είναι το πρότυπο μας; Όχι. Αλλά είναι οι γονείς των Μέσων της τηλεόρασης, των τερμών και του Ραδιοφώνου, προηγήθηκαν όλων των άλλων και βέβαια επειδή πάντοτε ήταν οι πλανητάρχες, τώρα το φωνάζουν δυνατά, παλιότερα ήταν αλλά δεν το έλεγαν, πρέπει να σας πω ότι ο Έντουαρτ Μάροου είναι αυτός ο οποίος κάθισε στο σκαμνί τον Μακάρθι. Έχετε ακούσει για την περιβόητη εποχή του Μακαρθισμού, όπου ένας άνθρωπος με την νοοτροπία και την ιδεολογία του Χίτλερ, άρχισε να απομονώνει τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφυλους, τους έτσι, τους μπήξε, τους δείξε. Θύμα του ήταν ο ¨Τζούλι¨, που πρόσφατα έφυγε, ο Ζιλ Ντασέν. Πολλοί αναγκάστηκαν καλλιτέχνες, άνθρωποι των γραμμάτων, να εγκαταλείψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες εξαιτίας του, και ο Μάροοου κατόρθωσε να τον εξοντώσει. Τον κάθισε σε ένα σκαμνί, για ένα παιδί 16 χρονών που τον αποκαλούσε κομμουνιστή 18 στο στρατό και εννοούσε να καταδικάσει τον λοχία που τον είχε, τον στρατηγό που το επέλεξε αυτό το παιδί, που ήταν ένα ηρωικό παιδί, γιατί ήταν κομμουνιστής. Του άλλαξε τα φώτα σε τέτοιο βαθμό ο Μάροου που αναγκάστηκε ο Μακάρθι να τραβηχτεί πίσω. Αρχισε να δουλεύει η σάτυρα εναντίον του και η απομακαρθοποίηση, αλλά τον Μάροου τον εξόντωσε η εξουσία και τον στείλαν στα μετόπισθεν. Αντί να τον τιμήσουν, του έκοψαν την εκπομπή και του έδωσαν μια εκπομπή περίπου Life Style για να παίρνει συνεντεύξεις από διάφορες προσωπικότητες των Ηνωμένων Πολιτειών, ανώδυνα βέβαια. Όπως αντιλαμβάνεστε με βόλευε και μένα να ζω εκεί, γιατί το Hollywood έχει τόσους ηθοποιούς, τόσους ανθρώπους του θεάματος, που δεν θα τελείωνε ποτέ, κάθε μέρα θα μπορούσα να έχω δυο τρεις για την υπόλοιπη τη ζωή μου. Αυτή ήταν η περίπτωση του Μάροου.
Θα σας πώ τώρα μια άλλη περίπτωση για να δείτε ότι δεν έχει τελειωμό αυτό το βιολί και ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Γουόλτερ Γκροκάιτ ήταν ένας από τους πιο γνωστούς και ισχυρούς δημοσιογράφους, στη 10ετία του ’60 πάλι στο CBS. Αντίπαλο του είχε ίσως τον πιο συμπαθή και χαρισματικό πολιτικό των Ηνωμένων Πολιτειών τον Τζον Κένεντι. Ο Τζον Κένεντι ήταν ο σούπερ σταρ πολιτικός της τηλεόρασης, γιατί ήταν ωραίος, έπειθε, ήταν γρήγορος, ήταν επικοινωνιακός, αλλά ο Γκροκάιτ του έκανε δύσκολες ερωτήσεις. Όπου πήγαινε τον κυνηγούσε από πίσω σαν τον διάβολο. Υπήρχε τότε και η κόντρα και το θέμα με το ψυχροπολεμικό κλίμα και υπήρχε και το θέμα της Κούβας, όπως σωστά επισημαίνει ο κ. Ζιώγας, ο κόλπος των Χοίρων και τα υπόλοιπα που οι παλαιότεροι γνωρίζετε. Και τι έκανε ο Τζον Κένεντυ, πήρε τηλέφωνο στον ιδιοκτήτη του CBS, το αποκαλύπτει ο Γουόλτερ Γκροκάιτ στην αυτοβιογραφία του, γιατί ήταν ένας άνθρωπος σεμνός που δεν ήθελε να φωνάζει πολύ, όταν έγραψε την αυτοβιογραφία του λοιπόν αποκάλυψε αυτή την ιστορία, πήγε στον ιδιοκτήτη του καναλιού και του είπε ¨πρόσεξε επειδή παίρνω τις εκλογές, αν δεν τραβήξεις πίσω τον Γκροκάιτ, μόλις πάρω την εξουσία στα χέρια μου θα¨, κάνω ότι έκανε ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής, αυτό το λέω εγώ δεν το είπε εκείνος, ¨δεν θα σου δώσω τις τοπικές άδειες του CBS σε όλη την Αμερική¨. Ότι κάνουν σήμερα οι εξουσίες στους καναλάρχες και στους εκδότες. Ακόμα και αν θέλουν να αγιάσουν, που αυτοί δεν θα αγιάσουν ποτέ, σας το λέω εγώ εκ πείρας, δεν τους αφήνουν. Δηλαδή όταν έχουν την άδεια σου στα χέρια τους, και όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου τη πάρουν, διότι όπως επισήμανε και ένας εκ των καθηγητών, η άδεια αυτή δεν είναι μια άδεια που μπορείς να την πάρεις και να φύγεις στην Ελλάδα, είναι περιουσιακό στοιχείο του κράτους, το νοικιάζεις με λίγα λόγια. Περίεργη ιστορία και αυτή, εν πάση περιπτώσει όλοι γνωρίζετε γύρω από τα Μέσα Ενημέρωσης, σ’ αυτόν τον τόπο λόγω της ψυχροπολεμικής περιόδου και πολύ περισσότερο εσείς που είστε ακρίτες εδώ. Κάποια εποχή δεν τολμούσες ούτε ραδιόφωνο να ανοίξεις στο σπίτι σου και δεν είναι πολύ μακρινή αυτή η εποχή, πόσο μάλλον ασύρματο και πολύ περισσότερο τα άλλα Μέσα.
Τελευταία περίπτωση που θα σας αναφέρω, είναι η ιστορία του Insider, έγινε και κινηματογραφική ταινία 30 χρόνια μετά. Όταν ο Τζέφρι Γουάιγκοτ, ένα στέλεχος της B & W, της μεγάλης καπνοβιομηχανίας που κατασκευάζει τα περισσότερα τσιγάρα από αυτά που καπνίζετε, αποφάσισε να μιλήσει σε έναν ρεπόρτερ της σειράς, Μάικ Γουάλας λεγόταν, ένα από τα παιδιά που βλέπετε καθημερινά στη τηλεόραση, στο δελτίο ειδήσεων, αλλά όχι τους μεγαλοδημοσιογράφους παρουσιάστες και διάφορους τέτοιους. Τι του αποκάλυψε ο άνθρωπος; Ότι ένα από τα μυστικά της καπνοβιομηχανίας ήταν οι εθιστικές ουσίες που έβαζαν στον καπνό, ούτως ώστε οι καπνιστές να εξαρτώνται από το κάπνισμα, κάτι σαν το ναρκωτικό δηλαδή, σαν την ηρωίνη, κάτι που σε έκανε όχι μόνο να εξαρτάσαι και να το θέλεις αλλά και να καπνίζεις ακόμα περισσότερα τσιγάρα. Και κάτω από το βάρος από τις τύψεις της συνείδησης που είχε, γιατί γνώριζε αυτό το συγκεκριμένο γεγονός, το αποκάλυψε. Αντιλαμβάνεστε τι έγινε; Εξαφανίστηκε έναν ολόκληρο χρόνο μαζί με το ρεπορτάζ του. Δεν έπαιξε ποτέ και η ιστορία αυτή έπαιξε όταν η Wall Street Journal το αποκάλυψε μετά από ένα χρόνο. Έπαιξε τότε γιατί το αποκάλυψε μια εφημερίδα και το κεφάλαιο υπέκυψε, έκανε πίσω, αλλά ξέρετε για πόσο; Για μια βδομάδα. Αμέσως μετά ο Λόουελ Μπέργκμαν, ο δημοσιογράφος που φιλοξένησε τον ρεπόρτερ, μαζί με τον ρεπόρτερ εξαφανίστηκαν, και ο Γουάιγκοτ, ο άνθρωπος ο οποίος αποκάλυψε αυτό το γεγονός καταστράφηκε οικονομικά. Δηλαδή, εξαφανίστηκαν όλοι μαζί. Δεν σε σκοτώνουν σήμερα με το τρίκυκλο, σε εξαφανίζουν οικονομικά, σε στέλνουν σπίτι σου, και κάνεις άλλη δουλειά, δεν είσαι πια δημοσιογράφος. Έχουν τον τρόπο τους, έχουν την μέθοδο τους.
Οι πολιτικοί και τα Μέσα Ενημέρωσης, όπως σας είπα και πριν, πάνε παρέα, και η εξουσία επιδιώκει τον έλεγχο των Μέσων, γιατί είναι το μεγαλύτερο εργαλείο κοινωνικοποίησης και όπως σας είπα νωρίτερα και θα το επαναλάβω και τώρα, υπερέχει σε επιρροή από τα παραδοσιακά μέσα κοινωνικοποίησης, που είναι το σχολείο και η οικογένεια και η γειτονιά μας. Εκεί που ζούσαμε μέχρι πρότινος και ανταλάσσαμε ιδέες, μαθαίναμε τα νέα, τα έλεγε ο ένας στον άλλον και πήγαινε έτσι η δουλειά.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ή Μέσα Μαζικών Μηνυμάτων; Εγώ, κύριοι και κυρίες, αξιότιμοι φίλοι και φίλες Μακεδόνες που είστε εδώ, διότι μήνυμα είναι και αυτό να σε λέν Σκόπια και να θες να σε φωνάζουν Μακεδονία, είναι μια σχέση Πολιτικής και Μέσου αυτή και ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως θέλει. Και δείτε ποιοι είναι πίσω από τα Μέσα. Πίσω είναι επιχειρηματίες, μπροστά είναι οι δημοσιογράφοι, το αναλώσιμο προϊόν, και πιο πίσω από τους επιχειρηματίες είναι οι πολιτικοί. Πολικοί και Μέσα, εγώ το λέω Μ.Μ.Μ., Μέσα Μαζικών Μηνυμάτων. Πολιτικοί και Μέσα πάνε μαζί. Εξυπηρετούνται, πότε ο ένας εξυπηρετεί τον άλλον, πότε ο ένας υποκαθιστά τον άλλον. Όχι όμως οι δημοσιογράφοι. Αυτοί είναι ακόμα πιο ξεπεσμένοι, διότι είναι αναλώσιμα υλικά, και δέχονται να παίξουν τον ρόλο του αναλώσιμου υλικού και να τους χρησιμοποιεί ο εκδότης. Οπότε δύο τινά υπάρχουν, ή να κάνουν διάφορα εγχειρήματα του τύπου ¨Σάλτο μορτάλε¨ προσπαθώντας να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, ή να υποκύψουν και να δεχθούν αυτόν τον ρόλο, δηλαδή εντολέας τους να είναι ο επιχειρηματίας και ενίοτε ο πολιτικός, ο οποίος γνωρίζοντας από ποιους επιχειρηματίες ελέγχεται ο δημοσιογράφος, να υπάρχει απ’ ευθείας σύνδεση, το link που λέμε.
Η πραγματική άσκηση εξουσίας από τα Μέσα, είναι η πιο επικίνδυνη εξουσία για τις άλλες εξουσίες, στρατιωτική, την οικονομική και την πολιτική. Αλλά τέτοια δεν υπάρχει διότι ας υποθέσουμε ότι οι επιχειρηματίες και οι εκδότες ελέγχουν όλα τα μέσα, επομένως εμείς είμαστε τελειωμένοι όλοι, η Νέα Δημοκρατία τα δικά της, το ΠΑΣΟΚ τα δικά του, το ΚΚΕ το δικό του, ο Συνασπισμός επίσης, συγγνώμη που αναφέρομαι στο ΚΚΕ αλλά αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα, υπό αυτήν την έννοια, γιατί φιλοξενείτε και έναν αξιοπρεπέστατο βουλευτή και σημαντικό του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν λοιπόν αυτοί οι κύριοι αγοράσουν ο καθένας τα δικά του Μέσα, τι ενημέρωση περιμένετε ότι θα υπάρξει; Ο καθένας θα τα λέει όπως τα βλέπει εκείνος. Και ξαφνικά έρχεται η τεχνολογία του διαδικτύου και τα τινάζει όλα στον αέρα. Προσέξτε, όσοι σας μιλούν για το διαδίκτυο και κάνουν τους πονηρούς ότι ξέρουν τι είναι αυτό το πράγμα, είναι αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα. Διότι αυτοί που γνωρίζουν το διαδίκτυο δεν μιλάνε και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν υπογράψει και συμβόλαιο που τους απαγορεύει να μιλούν, διότι όπως γνωρίζετε το διαδίκτυο είναι το γνήσιο παιδί του … (19:18) δηλαδή της παγκοσμιοποίησης και της παρακολούθησης, το τυρί είναι η γρήγορη πρόσβαση – επικοινωνία όπου ο καθένας από εσάς μένοντας στην Νιγρίτα, στις Σέρρες, στη Καβάλα, στη Δράμα ή στα σύνορα, ή στη Κρήτη, στην Κέρκυρα ή στη Χίο έχει δικό του σταθμό, έχει δική του εφημερίδα, έχει δικό του τηλεοπτικό κανάλι, δηλαδή με έξοδα 2.000 – 3.000 Ευρώ, μπορείς να έχεις τα πάντα, να εκπέμπεις, να σε βλέπει ο κόσμος όλος. Οπότε λες εδώ, η τεχνολογία ήρθε και τίναξε την εξουσία των επιχειρηματιών στον αέρα. Αμ δε! Δεν είναι έτσι, και δεν είναι έτσι διότι η πληθώρα των μηνυμάτων καταργεί την επικοινωνία.
Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έχει τα προβλήματα της καθημερινότητας, να φάει, να ταΐσει τα παιδιά του, να τα σπουδάσει, να τρέξει να δουλέψει ή νεότερους ανθρώπους που δεν έχουν πετύχει, την αγωνία για την ανέλιξη, την καριέρα, να έχει να θυμηθεί το pin του κινητού του, το pin του τραπεζικού του λογαριασμού, το pin της τραπεζικής επικοινωνίας, υπάρχει και άλλο κόλπο τώρα, δηλαδή πληρώνεις μέσω του ΑΤΜ γιατί δεν θέλουν να βλέπουν ούτε τη μούρη σου στο γκισέ. Θέλουν να στα πάρουν γρήγορα, να τελειώνουν με σένα, τέλειωσε, δώστα λεφτά και σήκω και φύγε και σου εξασφαλίζω και τρόπο να μην σε βλέπω, ούτε να με βλέπεις ούτε να ξέρεις ποιος είμαι. Η πληθώρα τον πληροφοριών λοιπόν καθιστά ανενεργό τον πολίτη, τον κουράζει, τον τρελαίνει, παίρνει χιλιάδες, εκατομμύρια πληροφορίες μέσα σε ένα λεπτό, σε μια μέρα παίρνει τόσες πολλές που δεν μπορεί ούτε να τις ιεραρχήσει, ούτε να τις αξιολογήσει, φανταστείτε άνθρωποι όπως εμείς, άλλο αν λογίζονται οι άνθρωποι ως δημοσιογράφοι, οι οποίοι γνωρίζουν το εργαλείο και το χρησιμοποιούν, δηλαδή γνωρίζουν μηχανιστικά τι πρέπει να κάνουν, τρελαίνονται με την πληθώρα των πληροφοριών. Κάποτε είχες ένα, δυο, τρία πρακτορεία να πάρεις και ότι έδιναν οι διάφοροι ανταποκριτές από όλη την Ελλάδα. Σήμερα έχεις εκατομμύρια σταθμούς, εκατομμύρια πρακτορεία, εκατομμύρια πληροφορίες, εκατομμύρια μπλοκς, πράγματα τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει.
Σε τι χρησιμεύουν λοιπόν αυτά τα μηνύματα; Μας αγαπούν άραγε αυτοί οι άνθρωποι που τα στέλνουν; Έχουν αγωνία για την χαρά μας; Την λύπη; Την άγνοια μας; Την γνώση μας; Την μοναξιά μας; Ενδεχομένως την πείνα μας; Τι λέτε κύριε; Η χαρά τους ξέρετε ποια είναι; Να αισθανθούν ότι υποφέρουμε από κάτι, τρέχουν αμέσως να μας το προσφέρουν με το αζημίωτο. Αυτή είναι η χαρά τους. Όσο διαστροφικό και αν ακούγεται, η χαρά τους είναι να μυριστούν ότι κάτι μας λείπει, και όταν μυριστούν ότι αυτό που μας λείπει το θέλουμε και πάρα πολύ, μπαίνει στη μέση η διαφήμιση και τότε ενδιαφέρονται όλοι για το τι θέλει ο άγνωστος κύριος ή κυρία, ο άγνωστος καταναλωτής, ο άγνωστος στρατιώτης γι’ αυτούς, γιατί όντως είναι ο άγνωστος στρατιώτης. Δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια Ευρώ κυλάνε από τα χέρια τους μέσα από το άλλο μεγάλο εργαλείο που δεν το θίξαμε και είναι η διαφήμιση. Προφανώς οι συνομηλιτές μας δεν το έθιξαν από ευγένεια γιατί είχαμε και σπόνσορες επιχειρήσεις για την σημερινή ημερίδα, αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτοί κάνουν κουμάντο σήμερα. Δηλαδή θα σας πω το εξής απλό. Όταν είχα πάει στο Ιράκ με δύο τζίπ γιατί πίστευα ότι μπορείς έστω και κάτω από τους δορυφόρους και την επίβλεψη και την παρακολούθηση των Αμερικανών να κάνεις αυτό το ταξίδι, έφτασα στα βάθη της Τουρκίας, κατέβηκα μέχρι το Ιράν, μετά γύρισα πίσω από τη Συρία, πήγα στο τέλος της Συρίας μέχρι την Ιορδανία και από εκεί προσπάθησα να μπω και μπήκα στο Ιράκ. Και ενώ πήγαιναν ωραία και έστελνα εικόνα, είχα μαζί μου 7 άτομα, είχαμε πιάτο δορυφορικό, τι ωραία δηλαδή; Είχε μαυρίσει η ψυχή μας, θυμάμαι ότι υπήρχαν στιγμές που περπατούσα για μισή ώρα ανάμεσα από διαμελισμένα πτώματα και ήταν όλα γυναίκες, γέροι και παιδιά, γιατί υπήρχε υποψία ότι σε μια κωμόπολη 15.000 κατοίκων έκρυβαν αντάρτες Ταλιμπάν, και κατέβηκαν μέρα μεσημέρι τα αεροπλάνα και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Ήταν σπίτια από πηλό, δεν ήταν σαν τα δικά μας τα σπίτια, αυτά που είναι από άμμο, και μέσα ήταν αυτά τα μερμηγκάκια που τα διαμέλισαν. Ίσως ήταν και μια σκηνή που άλλαξε την πορεία μου και την συμπεριφορά μου την δημοσιογραφική αλλά εκείνο που με πείραξε πάρα πολύ ήταν όταν ο σταθμός που εργαζόμουν τότε, μου ζήτησε να γυρίσω πίσω διότι οι διαφημιστικές εταιρείες είπαν ¨αν δείξει άλλη εικόνα ο Τριανταφυλλόπουλος από το Ιράκ εμείς θα κόψουμε τις διαφημίσεις¨. Για πείτε μου τώρα ποιος είναι ο ισχυρός; Ο επιχειρηματίας, ο πολιτικός ή ο δημοσιογράφος; Το κεφάλαιο είναι ο ισχυρός. Όπου συμφώνησαν 150 μαζί και στείλαν αυτό το μήνυμα στον καναλάρχη ο οποίος μου το είπε στο αυτί, διότι δεν τολμούσε ούτε να το ψιθυρίσει. Έκλειναν τον διακόπτη και τέλειωνε το ψωμί του καναλιού.
Ότι μήνυμα παίρνουμε από τα ΜΜΕ ή από τα ΜΜΜ όπως τα λέμε τώρα, είναι ένα προϊόν προς πώληση. Ο πόνος μας χρειάζεται παυσίπονο, αλκοόλ, τσιγάρα, ναρκωτικά. Έχουν πάντα έτοιμο το προϊόν. Ναρκωτικό θα μου πείτε είναι παράνομο. Τι μου λέτε; Είναι τόσο παράνομο; Δεν θα μπορούσαν να το κυνηγήσουν; Γνωρίζετε πολύ καλά, και ο φίλος μου ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας αναφέρει σε τακτά χρονικά διαστήματα πόσα είναι τα έσοδα των Ηνωμένων Πολιτειών από τα ναρκωτικά και πόσα από τα όπλα. Περισσότερα είναι από τα ναρκωτικά. Όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται. Είναι η πιο ανθηρή βιομηχανία. Θα μου πείτε, ¨ναι αλλά δεν το στηρίζει το κράτος¨, τι λέτε που δεν το στηρίζει; Πάντα έχει έναν τρόπο να τα στηρίζει. Για δείτε καθημερινά πόσα σκάνδαλα είναι σε όλα αυτά τα βρωμοέντυπα τα οποία θεωρούνται εκδοτικά, δημοσιογραφικά εγχειρήματα και πόσοι ηθοποιοί του Hollywood χρησιμοποιούν κόκα ή ηρωίνη και τους κουβαλάνε από εδώ και από εκεί και μεθάνε και πίνουν και ερωτεύονται και τρελαίνονται, ναι μεν κακό αλλά το κάνουμε εμείς. Αντιλαμβάνεστε το μήνυμα που περνάει στην κοινωνία των παιδιών μας.
Η αφραγκία μας; Εδώ είναι πάλι αυτοί. Lotto, Προπό, Joker, ο κρατικός τζόγος και ο ιδιωτικός με τα φρουτάκια όπως κυνηγήσαμε κάποτε όπως θα θυμάστε. Διότι είναι παντού μέσα ότι και αν χρειαστείς, ότι και αν σου λείψει. Οι φίλοι σου σου λείπουν, είσαι μοναχικός τύπος, δεν έχεις παρέα; Τι λέτε καλέ; DVD, ιστορίες, τηλεόραση, ¨έλα εδώ να σε πάρω αγκαλιά Τριανταφυλλόπουλε που είναι ο δικός μας άνθρωπος, ο ήρωας μας και θα μας σώσεις¨, γιατί έτσι πιστεύει ο κόσμος, ότι Τριανταφυλλόπουλοι σώζουν τον πολίτη. Αμ δεν είναι έτσι οι Τριανταφυλλόπουλοι, και αναφέρω το όνομα μου για να μην θίξω κανέναν άλλον. Δεν είναι έτσι οι δημοσιογράφοι. Ο δημοσιογράφος δεν είναι φίλος σας. Φίλος σας είναι ο πραγματικός άδολος, εθελοντής φίλος ο οποίος γνωρίζει την τέχνη του δούναι, όχι την άλλη του λαβείν. Φίλος σας είναι ο κουμπάρος σας, φίλος σας είναι ο γείτονας σας, φίλος σας είναι ο πολιτικός σας σύντροφος. Αυτοί είναι οι φίλοι σας. Φίλοι σας δεν είναι αυτοί που βγαίνουνε κάθε βράδυ στο κανάλι επειδή κάνετε παρέα αναγκαστικά και επειδή δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε και δεν έχετε και άλλα χρήματα να ξοδέψετε για να βγείτε έξω, κάνετε αναγκαστικά παρέα με τον Τριανταφυλλόπουλο, ωραία παρέα είναι αυτή, σαν κάτεργο μου φαίνεται.
Και πρέπει να σας πω ότι επειδή πάντα αντιπαθούσα τους ρήτορες και τους ομιλητές, θα την κοπανήσω από το βήμα για να ρωτήσετε ότι θέλετε, γιατί πάντα έλεγαν αυτά που εμένα δεν με ενδιέφεραν και άλλα ήθελα να ρωτήσω και άλλα έλεγαν αυτοί, αλλά τότε δεν δεχόντουσαν ερωτήσεις. Πρέπει να σας πω ότι η διαφήμιση περιλαμβάνει τους εξής κλάδους για να δείτε πόσο επιστημονικά γινόμαστε όλοι μας προϊόν εκμετάλλευσης ως πολίτες. Ψυχολογία των χρωμάτων. Το γνωρίζετε αυτό το τμήμα; Marketing, τμήμα στατιστικής, τμήμα δημοσίων σχέσεων, τμήμα ψυχολογικής κατηγοριοποίησης. Ούτε ο Χίτλερ δεν τα είχε αυτά, και στόχευση κοινωνικών ομάδων, είναι τα λεγόμενα target group που λένε, έτσι επιλέγονται τα θύματα που θα παραδώσουν το πορτοφόλι τους ή την αξιοπρέπεια τους αν και τα δύο αυτά τον τελευταίο καιρό ταυτίζονται.
Πολιτικοί, κυρίες και κύριοι, βοηθήστε στο να σωθεί η πολιτική και να μην ιδιωτικοποιηθεί και αυτή. Κυνηγήστε τους διότι άρχισαν να ονειρεύονται λίστες και δεν θέλουν ούτε τον σταυρό σας, να μην επιλέγετε ούτε τον βουλευτή και τον πολιτικό σας. Κυνηγήστε τους γιατί θέλουν κόμματα με σπόνσορες. Κυνηγήστε τους γιατί θέλουν πολιτικούς στα pay rolls. Κυνηγήστε τους αγρίως διότι η πολιτική είναι έρωτας και θα πρέπει να επιστρέψει στον χώρο της αυτόν. Είναι έμπνευση. Η πολιτική θέλει γενναίους ανθρώπους, θέλει Λαμπράκηδες, θέλει μπροστάρηδες. Κυνηγήστε τους γιατί δεν είστε προϊόν και πρέπει να τους δείξετε ότι δεν είστε προϊόντα προς πώληση και κυνηγήστε τους γιατί τελευταία έχουν αρχίσει να σας αποκαλούν ανθρώπινο κεφάλαιο. Δεν είστε ανθρώπινο κεφάλαιο, είσαστε άνθρωποι. Το κεφάλαιο είναι μια άλλη ιστορία. Είναι μια σχέση του ανθρώπου με την εργασία του και πρέπει να το φωνάξω δυνατά για να πειστείτε γι’ αυτό, ότι αν μου έδιναν 5 κανάλια, 3 δισεκατομμύρια Ευρώ, 10 εφημερίδες και 30 ραδιόφωνα και ήμουν μόνος στον πλανήτη αυτόν, θα ήμουν δυστυχής και δεν θα αισθανόμουν καμία ικανοποίηση. Ικανοποίηση υπάρχει γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι, και το κεφάλαιο είναι η σχέση του ανθρώπου με την εργασία του, ο άνθρωπος δεν είναι κεφάλαιο έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται οι κύριοι αυτοί, αναλώσιμο υλικό.
Αυτά ήθελα να σας πω και να σας ευχαριστήσω που με τιμήσατε και με φωνάξατε στην πατρίδα μου την Μακεδονία που ορισμένοι θέλουν να την αποκαλούν και έτσι τελευταία.
