ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΡΗΤΙΚΟΥ
ΜΕ ΘΕΜΑ : <<ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ>>
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΕΡΡΑΙΩΝ
31-10-2005
Αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι στην πόλη σας, την πόλη των Σερρών, μια πόλη ιστορίας, αγώνων αλλά και δημιουργίας.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά, τη Δημοτική Πρωτοβουλία Σερραίων στην τιμητική πρόσκληση της οποίας οφείλεται η παρουσία μου εδώ. Πρωτίστως όμως, απευθύνω εγκάρδιες ευχαριστίες στη Νεολαία της, στη νεολαία των Σερρών η οποία με το νεανικό της βηματισμό ανοίγει τους δικούς της δρόμους για το δικό της μέλλον, τις δικές της αξίες, για τη δική της πορεία και θέτει σε διάλογο τους ώριμους προβληματισμούς της.
Στους νέους για τους οποίους μετά την ανάπτυξη του βασικού θέματος επιθυμώ να αφιερώσω μερικές σκέψεις.
Είναι γνωστό σε όλους μας ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι θεσμός πρωτογενούς λαϊκής εξουσίας και κατά συνέπεια θεσμός βαθιά και άμεσα δημοκρατικός. Είναι επίσης θεσμός με διοικητική αυτοτέλεια και λειτουργική αυτονομία. Είναι θεσμός που αναγεννήθηκε με τις κοσμογονικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του ΄80, μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στη διεύρυνση και την εμβάθυνση της Δημοκρατίας. Και ο θεσμός αυτός μεγάλωσε και ανδρώθηκε με το νομοθετικό πλαίσιο που θεσπίστηκε από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Μέσα στα νομοθετικά αυτά πλαίσια η τοπική αυτοδιοίκηση, ασκεί ουσιαστική εξουσία στο χώρο των αρμοδιοτήτων της.
Το Σύνταγμα (Άρθρο 102) έχει δώσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια και ταυτόχρονα έχει αναθέσει σ΄ αυτή τη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων.
- « Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού. Υπέρ των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης συντρέχει τεκμήριο αρμοδιότητας για τη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων.»(Παρ. 1, Άρθρο 102).
- Οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Οι αρχές τους εκλέγονται με καθολική και μυστική ψηφοφορία, όπως ο νόμος ορίζει.»( παρ. 2 άρθρο 102).
- Το κράτος ασκεί στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης εποπτεία που συνίσταται αποκλειστικά σε έλεγχο νομιμότητας και δεν επιτρέπεται να εμποδίζει την πρωτοβουλία και την ελεύθερη δράση τους.’ (παρ. 4 άρθρο 102)
Το Σύνταγμα λοιπόν κατοχυρώνει ρητά τη διοικητική αυτονομία της αυτοδιοίκησης. Αυτονόητο είναι ότι αναγνωρίζει και την ακηδεμόνευτη ανάδειξη των οργάνων της.. Μια ανάδειξη η οποία πρέπει να γίνεται μέσα από τις διεργασίες της ίδιας της κοινωνίας, της κάθε τοπικής κοινωνίας με κεντρικό σημείο αναφοράς, αν όχι και αποκλειστικό, τις τοπικές υποθέσεις, τα τοπικά προβλήματα και την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση τους, με στόχο πάντα την κοινωνική πρόοδο σε κάθε τομέα ( οικονομικό, πολιτιστικό κοινωνικό κ.λ.π) και μέσα από τη συλλογική δράση και τη συμμετοχή των πολιτών σε όλες εκείνες τις διαδικασίες που προωθούν δημοκρατικά την κοινωνική πρόοδο.
Η πολιτεία έχει βάλει τα νομοθετικά πλαίσια σε ότι αφορά τη διοικητική αυτονομία και τη λειτουργική αυτοτέλεια της αυτοδιοίκησης. Απομένει να της εξασφαλίσει και την οικονομική της αυτάρκεια, ώστε εντελώς ανεξάρτητη να λειτουργήσει και να δράσει μόνη της. Και ασφαλέστερος τρόπος, μεταξύ άλλων, θα ήταν ένα επαρκές ποσοστό που θα εγγράφεται στον ετήσιο προϋπολογισμό του κράτους. Η αυτοδιοίκηση δεν είναι ο φτωχός συγγενής , ούτε το παιδί των φαναριών. ( οφείλει το κράτος 500 εκατ. Ευρώ)
Θα είναι σαρκαστικός ο όρος «αυτοδιοίκηση» αν, πέρα από την ανεξάρτητη λειτουργία της, που οριοθετεί και το περιεχόμενο του όρου «αυτοδιοίκηση», δεν αποκτήσει και την αυτόνομη, τη φυσική γένεσή της. Αν, δηλαδή, οι τοπικές κοινωνίες δεν αφεθούν ανεπηρέαστες, ώστε αυτές να γεννούν και να χρίζουν τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες. Να προκύπτουν, δηλαδή, οι υποψήφιοι αφετηριακά, όχι μέσα από τους κομματικούς σωλήνες, αλλά απευθείας από το Λαό, με πρόταση ή αυτοπρόταση και χωρίς την παρέμβαση « φωτισμένων»κομματικών ηγεσιών. Να είναι «εκ γενετής»αυτοφυείς οι άρχοντες του τόπου τους και όχι ετερόδοτοι, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ασκούν ρόλο αρμοστή. Όμως, είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτό θα προκύψει στο μέλλον μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες, τις οποίες διεργασίες, κατ΄ ανάγκη φέρνουν κοινωνικές εξελίξεις. Αυτό θα συμβεί, γιατί μέρα με τη μέρα, απελευθερώνονται όλο και περισσότερες δυνάμεις, οι οποίες δε χειραγωγούνται όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Ο θεσμός της αυτοδιοίκησης ενηλικιώθηκε και από μόνος του χειραφετείται. Πέραν τούτου, πιστεύουμε ότι η κοινωνική εξέλιξη, η ζωή θα επιβάλλει την ανάγκη της ακηδεμόνευτης λειτουργίας της στα τοπικά κοινωνικά πλαίσια και μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνονται σε κάθε περιοχή. ΄Άλλωστε, οι αρμοδιότητες με τις οποίες έχει εξοπλιστεί η αυτοδιοίκηση, δημιουργούν και παγιώνουν καθημερινά τις αντικειμενικές συνθήκες και τις αντίστοιχες προϋποθέσεις της απεξάρτησης από κηδεμονίες. Πρέπει επιτέλους να γίνει ένας θεσμός ο οποίος θα αναπτύσσεται, θα δρα και θα λειτουργεί με όρους αυτονομίας όχι μόνο στη λειτουργία του αλλά και στην ανάδειξη των οργάνων του.
Οι κεντρικές πολιτικές δυνάμεις, κυρίως οι «υπερδυνάμεις» αντί να ανταγωνίζονται με όρους πατερναλιστικούς στο χώρο της αυτοδιοίκησης, ορθότερο θα ήταν να διαμορφώνουν θεσμικά τους αντικειμενικούς όρους μέσα από τους οποίους θα αναδεικνύουν οι τοπικές κοινωνίες με αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά τους εκπροσώπους τους.
Η τοπική αυτοδιοίκηση ως θεσμός πρωτογενούς λαϊκής εξουσίας δεν μπορεί ούτε να ποδηγετείτε ούτε να χειραγωγείτε από κανέναν. Είναι θεσμός βαθύτατα πολιτικός, και ταυτόχρονα αυτοτελής, αυτόνομος και αυτοδιοικούμενος, άρα και αυτοπροσδιοριζόμενος. Η όποια κηδεμονία ίσως έχει τις ρίζες της σε άλλες εποχές τότε που η αυτοδιοίκηση ήταν υποτυπώδης, χωρίς αρμοδιότητες, δίχως αυτοτέλεια και χωρίς διοικητική αυτονομία. Τότε που αποτελούσε ακόμα ένα απλό γραφείο εκδόσεως πιστοποιητικών.
Σήμερα η αυτοδιοίκηση αποτελεί αυτόφωτη οντότητα εξουσίας, η οποία έχει και πρέπει να έχει και πρέπει να έχει δική της βούληση και ανεπηρέαστη δράση στην άσκηση πολιτικής σε ζωτικούς τομείς του δημόσιου – δημοτικού βίου. Διαχειρίζεται σημαντικούς δημόσιους και δημοτικούς πόρους, εφαρμόζει προγράμματα με στόχο την οικονομική, κοινωνική, πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη στο χώρο της δικαιοδοσίας της, υπόκειται, πρέπει να υπόκειται στον εξονυχιστικό έλεγχο και λογοδοτεί στο λαό που την εκλέγει. Συνεπώς μια αυτοδιοίκηση που λειτουργεί με κανόνες και συνθήκες αυτονομίας δε μπορεί να κηδεμονεύεται από κανένα.
Υποστηρίζουμε το ακηδεμόνευτο του θεσμού γιατί πιστεύουμε:
- Οι τοπικές κοινωνίες δε χρειάζονται υποδείξεις , γιατί έχουν το αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα να επιλέγουν μόνο αυτές τους τοπικούς εκπροσώπους τους, οι δε πολίτες έχουν επίσης το δικαίωμα να διεκδικούν με ίσους όρους την τιμή να διοικήσουν τις τοπικές κοινωνίες. Δεν μπορεί να έχουν το δικαίωμα της εκλογής και να μην έχουν το δικαίωμα της επιλογής.
- Το «αφ΄ υψηλού» χρίσμα, ή «άνωθεν ευλογία», έχει συνήθως ως κριτήριο την εύνοια, η οποία πολλές φορές δεν στηρίζεται σε αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια, όπως είναι η ικανότητα, η εντιμότητα, η κοινωνική καταξίωση, η εργατικότητα, στοιχεία τα οποία αποτελούν τις προϋποθέσεις για την ευδοκίμηση μιας δημιουργικής και αποτελεσματικής αυτοδιοίκησης.
- Η επιλογή με στενά κομματικά κριτήρια, δυσχεραίνει τη συγκρότηση του ευρύτερου δυνατού δημοτικού σχήματος από στελέχη τα οποία συγκεντρώνουν τα κριτήρια, που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Γιατί τα κριτήρια αυτά δεν είναι μονοπωλιακά προϊόντα και δεν χαρακτηρίζουν αποκλειστικά στελέχη του όποιου κομματικού χώρου, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
- Η αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων χρειάζεται τη γνώση, το ζήλο, τη συλλογική προσπάθεια, την κοινή δράση και όλα αυτά απαιτούν την υπέρβαση των στενών κομματικών ορίων, τα οποία πολλές φορές αποτελούν τροχοπέδη για την λύση των προβλημάτων, επειδή το γενικότερο συμφέρον της περιοχής προσκρούει και υποκύπτει πολλές φορές στην κομματική σκοπιμότητα. Δυστυχώς οι σκοπιμότητες γίνονται οι αδυσώπητες μυλόπετρες, οι οποίες κατά τρόπο ανελέητο συνθλίβουν τα δικαιώματα του δημότη και κονιορτοποιούν τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας. Οι κομματικοί υπολογισμοί δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αναιρούν αναπτυξιακούς στόχους, δεν μπορούν να ανατρέπουν αξιολογημένες ιεραρχήσεις δεν μπορούν να παραγκωνίζουν κοινωνικές ανάγκες και δε δικαιούνται να υπονομεύουν αξιοκρατικές διαδικασίες και όρους διαφάνειας.
- Δυνάμεις οι οποίες ευφορούνται από αυτές τις γενικές αρχές υπάρχουν σε όλες τις τοπικές κοινωνίες και σε όλους τους χώρους και μπορούν χάριν του κοινού τοπικού συμφέροντος, υπερπηδώντας κομματικούς φράχτες, να συνυπάρξουν και να συμπράξουν σε κοινή δημοτική δράση με γνώμονα το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας. Αυτή η σύμπραξη δεν σημαίνει για κανένα από τους συμπράττοντες και σε καμία περίπτωση απεμπόληση της κομματικής ταυτότητας, την οποία δικαιούται να διατηρεί ο καθένας στο ακέραιο, όμως, κατά την άσκηση των δημοτικών καθηκόντων του, αφαιρεί από αυτή το κομματικό «θρ ήσκευμα». Γιατί υπεράνω όλων πρέπει να τοποθετεί το Δήμο και το Λαό ο οποίος τον εξέλεξε να τον υπηρετήσει.
Με μεγάλη μου λύπη πρέπει να παρατηρήσω ότι αντί να χειραφετείται η αυτοδιοίκηση, επιχειρείται και σε αυτό το κύτταρο της πρωτογενούς δημοκρατίας η εισαγωγή του δικομματισμού.
Είναι σαφές ότι η θέσπιση ορίου (πλαφόν) για την εκλογή του δημάρχου από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό 42%, εισάγει το δικομματισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ο σεβασμός στη λαϊκή κυριαρχία εκφράζεται με την εφαρμογή του μόνου δίκαιου εκλογικού συστήματος, που είναι η απλή αναλογική, σύστημα με το οποίο αποτυπώνεται και καταγράφεται με απόλυτη αντικειμενικότητα η λαϊκή βούληση. Αντ΄ αυτής γίνεται επιλεκτική προτίμηση ενός συστήματος με το οποίο « δοξάζεται» η δικομματική κυριαρχία και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το ακηδεμόνευτο υποχωρεί.
Το επιλεκτικό αυτό μέτρο είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό γιατί επιχειρεί:
- Να εξουδετερώσει εκ των προτέρων αυτόνομες πρωτοβουλίες της κάθε τοπικής κοινωνίας, αφού είναι φανερό ότι το υψηλό ποσοστό αποθαρρύνει το αναφαίρετο δικαίωμα της να διεκδικήσει στο όνομα του αυτοδιοίκητου την τοπική της ηγεσία.
- Παγιώνει στην αυτοδιοίκηση τον κομματικό πατερναλισμό με συνέπεια η αυτοδιοίκηση να μεταβάλλεται σε ετεροδιοίκηση.
- Με τη δικομματική παρέμβαση προκατασκευάζει στις τοπικές κοινωνίες όχι φύσει, αλλά θέσει, δηλαδή εκ νόμου, πλειοψηφίες. Απέναντι σ΄ αυτές τις παρεμβάσεις οι τοπικές κοινωνίες οφείλουν και πρέπει να αντιδράσουν με αυτόνομες πρωτοβουλίες, όπως η δική σας. Παρόμοιες πρωτοβουλίες και ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε τοπικής κοινωνίες θα μπορούσαν να πάρουν από κοινού οι διάφοροι φορείς κάθε Δήμου:( π.χ. ιατρικοί, δικηγορικοί, επαγγελματικοί, πολιτιστικοί, κοινωνικοί σύλλογοι κ.λ.π) και να στηρίξουν από κοινού συνδυασμούς, οι οποίοι θα αποβλέπουν και θα προσβλέπουν μόνο στο τοπικό συμφέρον και στο συμφέρον των δημοτών.
Πέραν αυτού θα μπορούσε με πρωτοβουλία πολιτών να συσταθεί σε κάθε δήμο « Ένωση Πολιτών Αυτοδιοίκησης» και μέσα από αυτή να αναδειχθούν αυτόνομοι δημοτικοί σχηματισμοί. Αυτές οι Ενώσεις Πολιτών εκ των πραγμάτων δεν αντιπαρατίθενται στις κομματικές δυνάμεις κάθε περιοχής, αλλά απεναντίας να επιζητούν και αποδέχονται τη στήριξη τους, αλλά με αυτοδιοικητικά κριτήρια, αρνούμενες σε κάθε περίπτωση την κηδεμονία τους.
Κάθε τοπική κοινωνία έχει ανάγκη από τη συσπείρωση των πιο ικανών δυνάμεων για να βγει από το τέλμα και να προχωρήσει μπροστά με τις δικές της δυνάμεις. Έχει ανάγκη από ένα Ανεξάρτητο Δημοτικό Ριζοσπαστικό Κίνημα για να πάρουν στα χέρια τους την τύχη τους οι ίδιοι οι δημότες. Ένα κίνημα που θα πιστεύει βαθιά και αταλάντευτα στην ανοιχτή και ελεύθερη κοινωνία, η οποία με δικές της επιλογές θα αναδεικνύει τους εκπροσώπους της με κριτήριο όπως αναφέρθηκε, την αξιοκρατία, την ικανότητα, την εντιμότητα και την αντικειμενικότητα στην άσκηση των δημοτικών καθηκόντων. Έτσι θα πάει μπροστά η Τοπική Αυτοδιοίκηση και η Τοπική Κοινωνία. Είχα υποσχεθεί και μία ξεχωριστή αναφορά στους νέους μας. Στη γενιά που της χρωστάμε πολλά και στην οποία δε της έχουμε δώσει τίποτα. Απεναντίας, της έχουμε στερήσει τα πάντα. Και πάνω απ΄ όλα της έχουμε στερήσει τα πρότυπα. Έχουν λείψει από τη νέα γένια απελπιστικά τα πρότυπα εκείνα, που ακτινοβολούν ηθικό μεγαλείο. Δε θέλησε ποτέ η κάθε είδους ηγεσία ( πολιτική, πνευματική, οικονομική) να δώσει αυτά τα πρότυπα με το παράδειγμα της. Ούτε και φρόντισε να αναδείξει και να εμπεδώσει στη συνείδηση των νέων, όσα μπορεί να προσφέρει η ιστορία μας με τα σύμβολα της. Και η ευθύνη αυτή βαρύνει όλους μας. Δεν ευθύνεται η ελληνική νεολαία σήμερα για το ότι δεν έχει πρότυπο, π.χ. έναν Αλέκο Παναγούλη σε ότι αφορά τον αγώνα του για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Πατρίδα. Γιατί κανείς δεν της δίδαξε εκείνο το ηρωικό και ταυτόχρονα δραματικό επίλογο της «απολογίας»του ενώπιον του Στρατοδικείου της χούντας : « Κύριοι στρατοδίκες δεν υπάρχει ωραιότερο κύκνειο άσμα από τον επιθανάτιο ρόγχο ενώπιον των πολυβόλων του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας». Και λέγοντας τη λέξη «τυραννία» έκανε τη χαριστική κίνηση του χεριού του, από τα δεξιά προς τα αριστερά, δείχνοντας έτσι τη σύνθεση του στρατοδικείου από τον Γραμματέα μέχρι τον Βασιλικό Επίτροπο, ως τυραννία. Και δεν μίλησε σε αυτή τη Νεολαία κανείς για την ευψυχία του, η οποία δεν κάμφθηκε ούτε μια στιγμή και η οποία εκφράζεται με το σύνθημα που με το αίμα από τις φλέβες του, είχε γράψει στους τοίχους της φυλακής Μπογιατίου: «Θέλω να νικήσω αφού δεν μπορώ να νικηθώ» . Ούτε έμαθε ποτέ η νεολαία για τη μεγάλη ανθρωπιά του και τις ευαισθησίες του απέναντι στην ανθρώπινη δυστυχία. Συγκλονίστηκε κάποια στιγμή ο φοιτητής Αλέκος Παναγούλης από τη θέα ενός ρακένδυτου παιδιού που ζητιάνευε στην Ομόνοια. Βούρκωσαν τα μάτια του και μέσα από τα σφιγμένα δόντια του βγήκε η κραυγή: « άδικη κοινωνία θέλεις γκρέμισμα από τα θεμέλια».
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η νεολαία είναι ο δρόμος της δράσης. Να δρα ακατάπαυστα για το θετικό που θέλει να δημιουργήσει για εκείνη και για τον τόπο και να συμβάλλει με τον αγώνα της για ότι θετικό συμβαίνει να δημιουργούν οι άλλοι για εκείνη και για το κοινωνικό σύνολο. Και να αντιδρά αποφασιστικά, για ότι αρνητικό δημιουργούν οι άλλοι για εκείνη και για τον τόπο.
Να μην συμβιβάζεται με ότι τροχοπεδίζει την προς τα εμπρός πορεία της.
Να μην ξεχνούν οι νέοι ότι η συσσώρευση αδρανούς πλούτου σε λίγα χέρια, πέρα από το ότι είναι ανώφελος και για εκείνους χάριν των οποίων σωρεύεται, στενεύει τη δική τους ελευθερία.
Να διεκδικεί η νέα γενιά πάντα εκείνο που κατά προορισμό της ανήκει και άλλοι της το αφαιρούν.
Να μην ξεχνούν οι νέοι ότι η οικονομία δομείται με όρους αποκλεισμού και για εκείνους και για πολλούς άλλους και ότι πρέπει να μάχονται κατά αυτής της άδικης δομής.
Να μάχονται για να σπάσουν αυτές τις δομές.
Να μην ξεχνούν επίσης ότι η κοινωνία δομείται με όρους ανάλογους οι οποίοι κατατείνουν στην περιθωριακή επιβίωση των λαϊκών δυνάμεων.
Να μάχεται ενάντια σ΄ αυτούς τους όρους. Γιατί είναι «όροι» που παράγουν και αναπαράγουν την ανεργία η οποία είναι μια άλλη μορφή αναγκαστικού κοινωνικού περιθωρίου, την ανεργία για την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει ότι «αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική ανηθικότητα»
Να αξιώνουν οι νέοι πως η ηθική της πολιτείας η « ηθική του κράτους», όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος «δέον να υφίσταται αμείωτος απέναντι των πολιτών». Και πρέπει να είναι δεδομένη. Αντί όμως να είναι δεδομένη, αντί να είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής, είναι δυστυχώς, ζητούμενο στην εποχή μας. Είναι και αυτό, στοιχείο παρακμής, την οποία περνάει ο τόπος. Για την πολιτική ηθική ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει στις 24-7-1914 στη Βουλή των Ελλήνων :«αληθώς είναι οικτρών δια τους πολιτικούς άνδρας εάν δεν παρέχουσι εαυτούς ως υπόδειγμα τιμιότητας……..και παράδειγμα τους καλώς πολιτεύεσθαι και τους καλώς βιούν.»
Και να έχετε πάντα στο νου σας, αγαπητοί νέοι και νέες, ότι σήμερα, οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν καταλύονται με άρματα καταλύονται όμως δια της φαρμακείας από τα διαπλεκόμενα.
Παρακολουθούμε όλοι ότι καθημερινά οι θεσμοί της Δημοκρατίας αφυδατώνονται και ουσιαστικά εκτρέπονται από τον συνταγματικό προορισμό τους. Ανήκει και σε σας η ευθύνη της επαναφοράς των θεσμών στη συνταγματική τους λειτουργία.
Να προβληματίζεται η νεολαία μας καθημερινά για την «τάξη» των πραγμάτων που άλλοι έφτιαξαν για εκείνη. Να ελέγχει αν αυτή η «τάξη» εναρμονίζεται με τους δίκαιους όρους που επιβάλλει η αξία Άνθρωπος.
Να μην διαφεύγει από τη σκέψη του κάθε νέου και κάθε νέας, ότι είναι ένα ανεξάρτητο άτομο, ένας ελεύθερος πολίτης, με το δικαίωμα να προσδιορίζει κυρίαρχα τον εαυτό του στο κοινωνικό γίγνεσθαι και μόνος, και από κοινού, να μπορεί να μάχεται για να το αλλάζει ή να το προσαρμόζει κατά τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Να στοχάζεται πάντα ότι προσδιορίζει τον εαυτό του απέναντι στη ζωή. Να στοχάζεται το μέλλον που δικαιούται, αλλά και να βλέπει το «μέλλον» που ετοιμάζουν άλλοι για εκείνον, πώς το ετοιμάζουν και γιατί του το ετοιμάζουν έτσι!
Να γνωρίζει ότι κανείς δεν του χαρίζει το μέλλον του.. Το μέλλον το κατακτά μόνος του και με την δράση του. Και το μέγεθος της κατάκτησης είναι ανάλογο με το μέγεθος της δράσης.
Να έχει πάντα στο νου ότι κανένας εκτός από εκείνον δεν είναι διαχειριστής της συνείδησης του. Και στην πολιτική του λειτουργία η πιο γνήσια και αυθεντική έκφραση της συνείδησης είναι η ψήφος της.
Να μην επιτρέπετε αγαπητοί νέοι να καθορίζουν άλλοι τη μοίρα σας, ερήμην σας, αλλά να παίρνετε στα χέρια τις τύχες σας.
Η νεολαία πρέπει να μην ξεχνά πως εκείνοι που ελέγχουν τα οικονομικά μέσα, τα χρησιμοποιούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθιστούν τις μεγάλες μάζες, τους νέους ανθρώπους δέσμιους της ανάγκης. Η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι η εξάρτηση από την ανάγκη. Κυρίως από τη βιοτική ανάγκη. Όταν δεν είσαι απαλλαγμένος από τα βιοτικά προβλήματα της ζωής, δεν μπορείς να σκεφτείς ελεύθερα. Άρα, δεν είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Είσαι δούλος της ανάγκης. Και είναι σαφές ότι ένα άδικο σύστημα παράγει και διογκώνει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και ταυτόχρονα δημιουργεί τις συνθήκες για να έχει εξαρτημένες, άρα εκμεταλλεύσιμες τις λαϊκές δυνάμεις. Αυτό είναι εκείνο που αποτελεί τη χειρότερη μορφή δουλείας.
Νέοι, αγωνιστείτε εναντίον της εξάρτησης από τη βιοτική ανάγκη.
